Мне семдзесят пяць...
У мінулым шуміха.
Жыву паміж даўніх і будучых дат.
Мне семдзесят пяць...
Не святкую, бо ціха
Згасае сястра, умірае мой брат.
Такі вось дарунак жыццё прыпадносіць...
Які юбілей, калі вісне бяда?
Гучаць віншаванні, а сэрца галосіць,
Глытаю гарэлку — яна, як вада.
А быў жа, як цуд, юбілей папярэдні,
І прадпапярэдні, і іншыя ўсе.
Гады паміж імі, нібыта імгненні,
А што ўжо наступны з сабой прынясе?
Цяпер успамінаў вясёлкавасць тую
З апошняе сілы да сэрца цягну.
На іх і пакутую, з імі святкую,
І імі, пяшчотна спавіты — засну.