За вёсачкай нашай
такое раздолле,
Здаецца, ад хаты за крок —
Названае некім
Вялікае Поле,
Галінаўца,
Скрыня,
Барок.
А водар які ад бяроз,
што на ўскраі
Развесілі косы свае.
А ветрык ласкавы,
нібыта «бай-баю»
Усяму наваколлю пяе.
Тут неба само,
як над Храмам званіца,
А сонца —
як з золата крыж.
Глядзіш — і не можаш
ніяк наталіцца
Прыродай —
нібыта ўсё сніш.