Мяне, як малога бяруць за руку,
Былое за сэрца бярэ і вядзе
Па лёсе маім, па пражытым вяку,
Па ўсім, ад чаго не схавацца нідзе.
Па ўсім...
Пачынаючы з лютай вайны,
Праз жахі якой несла маці мяне,
Праз голад, што спраўна
прыходзіў у сны —
Няхай вас драпежнасць
тых дзён абміне.
Ў абдымках галечы,
пад гмахам бяды,
Я шчасцем маленства
праменіўся, рос.
І памяць ласкава вяртае туды,
Дзе першы мой крок,
дзе крынічыць мой лёс.
І я паслухмяна за памяццю йду
Ў былое — прабачце, сучасныя дні.
Не, я не мяняю свой час на бяду —
Там шчырасці болей,
там больш чысціні.