Я, сынок, раскажу...
Бы...
Калі...
Веда...
Оў...
Я тваіх, мама, слоў
не пачуў, паўтары.
Ад птушынага спеву
не чулі мы слоў —
Ах, як лес гаманіў
на вячэрняй зары.
Я да мамы на лаўку
ў той вечар падсеў,
Каб ёй выказаць думак
хвалюючых рой.
Сотні, тысячы сэрцаў птушыных
Праз спеў
Падпіралі
Вячэрняе неба сабой.
І штовечар,
Штораніцу,
Поўніўся свет
Непаўторным гучаннем,
як казкаю лёс.
Цішыню упрыгожваў
птушыны канцэрт,
Душы,
Думкі,
Зямлю і бязмежжа нябёс.
Сёння ў нашых лясах,
у прыхатнім садку,
Ані птушкі нідзе,
анідзе матылька,
Не пачуць салаўя,
ні пі-і-і, ні ку-ку —
Вось і ўся тэлеграма жыцця —
Тчк.
Колькі часу прайшло,
шэсцьдзесят нейкіх год,
А аглухлі лясы,
а знямелі сады.
Натуральнасць жыцця
рэзка крочыць на звод,
Мы бяздумна кіруем сябе
Ў нікуды.