Мальвіна, патаптаўшыся вакол мужа, асцярожна прамовіла:
— Хутка наш юбілей, пачамяшы патыліцу.
— Я ведаю! — бадзёра, быццам толькі і чакаў гэта пачуць, адказаў Яўхім.
— Тыдзень застаўся,— зноў асцярожна падказала гаспадыня.
— Каму ты гаворыш?! — ці то запытаўся, ці то пацвердзіў Яўхім.
— У мяне ёсць прапанова,— працягвала жонка.
— Можаш далей не казаць! — перабіў яе Яўхім.— Я падумаў і падлічыў, колькі і каго...
— Не, не тое! — удакладніла Мальвіна.— Я хацела б адзначыць юбілей удваіх — ты і я.
— Што-о-о? — скрывіў губы Яўхім.— Які ж гэта юбілей?
— Сямейны. У нейкім сэнсе, як цяпер кажуць, інтымны,— пачырванела яна.
— Можа, яшчэ скажаш, падпольны, як з’езд РСДРП?
— Дарэмна смяешся! — запэўніла Мальвіна.— Нам ёсць што ўспомніць, парадавацца, магчыма, слязу пусціць... Я цябе прашу!
Яўхім паціснуў плячыма:
— Як ведаеш. Я хацеў па-людску...
Праз тыдзень, як і належыць у такі дзень, Мальвіна накрыла стол, сама прыбралася, прыфуфырылася. Яўхім хадзіў зранку незадаволены, напружаны. Выйшаў у сад.
Нарэшце гаспадыня гукнула праз акно:
— Заходзь, даражэнькі, усё гатова!
«Даражэнькі» нервова кінуў недакураную папяросу пад агрэставы куст і нага за нагу пайшоў у хату.
— Га-а! Дык тут на цэлае вяселле...— узбадзёрыўся Яўхім, зірнуўшы на стол.
— Сядай! Сядай! — радасна запрасіла мужа Мальвіна.— Бліжэй! Насупраць мяне, вунь туды!
Яўхім падсунуў табурэтку, сеў і пацёр рукі:
— Та-а-ак! Я — гарэлачкі! А табе чаго?
— А мне крыху вішнёўкі.
Яўхім наліў жонцы ў кілішак вішнёвай настойкі.
Мальвіна падняла чарку:
— Ну, скажы што-небудзь...
— Што я буду сам сабе казаць? Ні хваліць, ні ганіць сябе не магу,— прабурчаў Яўхім.
— Тады я скажу! Добра, дрэнна, а пражылі ж трыццаць гадоў разам. Ці ж гэта жарт?
— Які тут жарт? — скрывіўся Яўхім.— Усю плеш мне праела за гэтыя гады! — а сам падумаў: «Гэта ты сёння ласкавенькая, пякучка...»
Яўхім перакуліў кілішак у рот і не паспеў глынуць, як пачуў:
— Не такая я ўжо і пякучка, як ты, пэўна, падумаў...
Яўхім папярхнуўся, гарэлка патрапіла ў нос. З вачэй пацяклі слёзы.
— Вось, як ты і хацела, я ўжо слязу пусціў,— адкашліваўся Яўхім.
— Ну,— засмяялася Мальвіна,— калі ўжо не туды папала — значыцца, будзеш сёння ці п’яны, ці драны!
Яўхім аддыхаўся:
— Не хапала мне быць сёння драным... Лепш напіцца.
Мальвіна нахілілася над сталом, падсоўваючы бліжэй да мужа салату:
— Вось салатка, закусвай!
Яе грудзі нечакана цісканулі на край талеркі, бульба з яе пакацілася па стале. Яўхім зморшчыўся і падумаў: «Грудзьмі талеркі варочае... Во ад’елася!».
— Трэба было меней карміць! — спакойна сказала Мальвіна, збіраючы са стала бульбу.
— Каго карміць? — спалохана спытаўся Яўхім, і кавалак хлеба стаў яму ўпоперак горла.— Я ж нічога не казаў!..
Мальвіна наліла мужу гарэлкі:
— Ты ж, напэўна, падумаў, што я раз’елася, што раней такая не была...
Яўхім залыпаў вачыма:
— І не думаў такое думаць! Адкуль ты ўзяла?
Мальвіна працягвала:
— А памятаеш, насядаў: еш, папраўляйся, люблю тоўстых жанчын, а ты як жэрдка... Казаў такое? Вось — што хацеў, тое і трымай!
Яўхім толькі падумаў: «Ледзь хапае рук абхапіць» і штосьці яшчэ падобнае, як Мальвіна ў адказ:
— У маім узросце, калі ў мужыка хапае рук абхапіць упоперак, значыцца, я яшчэ фігурыстая.
Яўхім ускочыў:
— На чорта такі юбілей! Да д’ябла твой інтым! Гарэлка ў рот не лезе! Людзей не пазвалі! А дзе дзеці? Чаму не прыехалі? — Схапіў чарку і кульнуў яе адным глыкам...
Калі ж праз паўгадзіны ў хату нечакана і шумна ўваліліся дзеці, а за імі пачалі збірацца суседзі, шчаслівыя Яўхім і Мальвіна селі цяпер ужо не насупраць, а побач.
І ўсё ж сапраўдную асалоду Яўхім адчуў пасля таго, як Змітракова жонка Агата, усаджваючыся, перакуліла жыватом бутэльку з гарэлкай, якая стаяла аж пасярэдзіне стала.
«О-о, дык мая Мальвіна і сапраўды яшчэ фігурыстая!» — падумаў юбіляр, пасля чаго адразу пачуў у вуху шэпт жонкі:
— Я ж табе казала, што я фігурыстая!
Яўхім схамянуўся, але не паспеў нічога падумаць, бо з усіх бакоў пачулася:
— З юбілеем! З юбілеем!