Аж ад першага дня, да апошняга дня,
Мітусня, мітусня, мітусня.
Кожны прагна імкнецца ў мякіне-жыцці
Хоць бы зернейка сэнсу знайсці.
А пакуль хтосьці знойдзе яго, або не,
І жыццё непрыкметна міне.
Не сціхае над тэмаю тэм балбатня —
Штó жыццё? Сэнс усё-такі ці мітусня?
Не апошняя скрыпка у спрэчцы мы ўсе,
Сэнс жыцця для адных, як сляды на расе,
Сонца раніцай блісне — і знікнуць сляды
Значыць крочаць такія сляды ў нікуды.
Дык няўжо мітусня нашых дзён і гадоў?
Значна больш ад яе мы пакінем слядоў.
Сэнс жыцця, як заўсёды, у кожнага свой —
У мякіну за зернем і я з галавой.