Незразумела — што за ліха?
Не дакумекаеш адразу:
Гукну — прыслухаюся... Ціха.
Ні табе гуку, ні адказу.
Яшчэ гукну... І раптам хутка
Хтосьці спяшаецца азвацца:
— Я тут, я побач, я блізютка!
Іду, не трэба хвалявацца!..
І так праз раз — то безадказна
Крычу, гукаю — аж да злосці,
То адгукаецца выразна
Адразу таямнічы хтосьці.
Не пуд, а з’еўшы горы солі,
Я зразумеў — і горка стала:
То ж адгукаецца нядоля,
А шчасце ў рот вады набрала.