З узвышша фантазій
я кідаўся ўніз галавой
У плынь свайго лёсу,
не ведаючы глыбіні.
Глыбока было —
і захлёбваў мяне «вадапой»,
А мелка было —
біўся цемем у дно,
У карчы, камяні.
То шышкі на цеме, на лбе,
то вады повен рот,
А я ўсё даваў і даваў
з новай мары нырца.
То плыні бяздонне, то мелі —
і так без канца,
Пакуль не найшоў ратавальны,
здавалася, брод.
І вось я на беразе,
як рыбіна, што без вады,
Нібыта прачнуўся і ўстаў
з непатрэбнай нагі.
Амаль непрыкметна сплылі,
адбруілі гады,
Як мала жыцця захавалі
жыцця берагі.
Ці недзе галосяць званы,
ці ў вушах гэты звон,
Ці вецер кагось адпявае,
ці выюць ваўкі.
Таму, што было ды сплыло,
я гляджу наўздагон,
А побач — ні шчырых вачэй,
ні душы, ні рукі.
І холадна сэрцу да болю,
як птушцы зімой,
Ў астылых надзеях
яму не сагрэцца, на жаль.
Няўтульна на беразе мне —
асяродак не мой,
Хацеў даць нырца я,
ды плынь перасохла амаль.