Душа чалавека —
бязмежнае мора,
Ў якое сцякаюць
прытокі падзей,
Прытокі святочнасці,
суму і гора —
Станоўчага — сола,
адмоўнага — хорам
Ад добрых людзей
і нядобрых людзей.
А гэта ж ліецца ў душу
і ліецца,
І перапаўняе
Душы берагі.
І здольна не ўсякае
вытрымаць сэрца,
І — рукі уверх,
то адзін, то другі.
О, каб гэта мора
лагодзіла з намі,
Дрымоціла ў штылі,
бы шкло на вадзе.
Дык не!
Вал эмоцый дзевяты, цунамі
Раскачваюць лёс
і не дзецца нідзе.
І б’юцца эмоцый
няспынныя хвалі
У наша штодзённе,
нясуць свой капрыз.
Шугае жыццё,
як шалёныя шалі —
То ўверх, то уніз,
то ўверх, то уніз.
І мы ад народзін
у шторме так званым,
І я з ім валтужуся,
колькі жыву.
Якім жа патрэбна быць
Загартаваным,
Каб не хістануцца,
каб быць на плаву.