Я сябе,
Як пугаю каня,
(Хаця той і так імкнецца ў высі)
Штохвілінна думкаю,
Штодня,
Падганяю: — «Толькі не спыніся!
Толькі не сцішай
свой бег-алюр,
Час чакаць не будзе,
ён імчыцца.
Я баюся —
кожны перакур
Можа ў кропку
Пераутварыцца».
Я ганю каня?
Альбо мяне
Ўперад падганяюць
думкі-коні?
Час паўз нас імчыць,
Жыццё міне,
І яго, прыстаўшы,
не дагоніш.
Я, між незавершанасці спраў,
Шкадаваць сябе
не маю права.
Тое, што ў душу
мне Бог уклаў,
Жыць павінна,
творчасць — не забава.
Ў тлуме будняў
творчасці прамень
Не дае запанаваць
Адчаю.
У жыцці,
Свой кожны міг і дзень,
Ў творчасці
жыццю і прысвячаю.
Хоць паветра —
Менш і менш для крыл,
Час няўмольна
перашкоды чыніць.
І хоць сілы —
на зыходзе сіл,
Рух наперад
толькі смерць і спыніць.