Гармонік мой, даўно як сціх,
І ад яго адвыклі рукі.
Ў душы мелодый дзіўных тых
Ўспамінам ажываюць гукі.
Праз тоўшчу год у нашы дні,
Ўліваюцца, валтузяць памяць.
Яны гучаць з далечыні,
І лечаць мне душу, і раняць.
Пасляваенныя гады,
Час рэчаіснасці суровай.
Гармонік ратаваў тады
Ад безвыходнасці жыццёвай.
Бывала, разгарну мяхі,
Узрушу галасы з басамі,
І хоць падцягнуты духі,
А душы падпяваюць самі.
Эх, скінуць бы шэсцьдзесят год,
На танцах сесці б у куточку.
Я б рэзнуў «Полечку» й «Факстрот»
І «Рэчаньку», і вальс, і «Ночку».
Абняцца б з тым мінулым мне,
Убачыць хоць хвілінку б тую...
Ўсё гэта бачу толькі ў сне
І толькі ў сне ўсё тое чую.