Трагедыі...
Мясцовыя, глабальныя —
За векам век
След за сабою нёс.
Званы... званы...
Жалобна-памінальныя
Не абмінулі аніводзін лёс.
З чаго яно, жыццё?
З святочнай радасці?
З працоўных намаганняў?
З пі ды еш?
Ці з непазбежнай
І рэальнай чаднасці:
Сколь ні жыві —
Усё адно памрэш?
Ці не таму трагедыі ўгрызаюцца
Ў жывую плоць жыцця,
Валтузяць нас,
Каб кожны дзень,
Як лустачку з акраіцы,
Цанілі мы —
Адпушчаны нам час?