Я быў адзін, ледзь заўважаў вясну,
Стаяў у задуменні з кіслай мінай.
І раптам быццам ачуняў ад сну —
Убачыў праваруч хлапца з дзяўчынай.
Цягнуў ён вусны да яе шчакі —
Ці цалаваў, ці штось шаптаў з імпэтам.
Яны былі, нібыта галубкі,
Адны — на ўсёй зямлі, на свеце гэтым.
Эх, падыду! І будзе нам утрох
Шмат весялей сярод вясны гутарыць.—
Я усміхнуўся да вушэй, як мог,
І смела «падруліў» да гэтай пары.
Але хлапец спыніў маю хаду:
— Ану адгэтуль на падэшвы цісні!
Здзівіўся я: — Куды? Я не пайду?
Але ў адказ пачуў я: — Трэці лішні!
Куды цяпер?.. Ды з правае рукі
Убачыў я здаля ў святле рэкламы,—
Як тычкі дзве, стаяць два дзецюкі,
Кагось чакаюць каля віннай крамы.
Відаць, што час у хлопцаў не ў цане,
Не ведаюць, куды яго бы дзець ім.
Калі ж яны заўважылі мяне,
Гукнулі: — Далучайся! Будзеш трэцім!