Жыццё падносіць нам з напоямі тры чашы,
І кожнай з гэтых чаш мы ведаем цану.
І мы, пакуль жывём, яны ўсе, быццам, нашы,
О не, не ўсе, бо з іх мы п’ём толькі адну.
Адна, з вядомых чаш, напоўнена мінулым,
У ёй — часоў і спраў даволі сумны цень.
Ёсць з будучыняй чаша, мы пра яе ўсе чулі,
У трэцяй — наша сёння, адзін кароткі дзень.
З адной мы чашы п’ём, як колісь нашы продкі,
Перыяды жыцця — мы маем цэлых тры.
Па сутнасці — адзін, і той самы кароткі,
Дзень, у якім жывём, штодзённа да пары.
Што будзе — не жыццё, а што было — тым болей,
Адно — надзея, мара, другое — успамін.
Я паднімаю чашу, якую Бог дазволіў,
І «сёння» п’ю да дна, рэальны дзень адзін.