Калі адлік свой спыніць маё сэрца
І мне ў магілу час свой кол уб’е,
Жыццё маё у вершах застанецца,
Яны — душапрыказчыкі мае.
Ім самастойна, без мяне, прынамсі,
Далей праз час і цяжкасці ісці.
І чытачам, магчыма, я падамся
Цікавым больш, чым колісь, пры жыцці.
Магчыма, блізкім больш і зразумелым,
Бо паміж намі — вечнасці сцяна.
І хоць душа развітваецца з целам,
Не развітаецца з паэзіяй яна.
Здаўна, з-за векавога далягляду,
Жывое слова й праз вякі гучыць,
Бо з намі неўміручая трыяда —
Паэзія, душа і чытачы.