Ў абдымках часу, на далонях дзён,
Жывy ў бацькоўскай хаце, не ў палацы.
А думкам рыфмы, строфы — не палон,
Вальней ім між радкоў, у творчай працы.
Радкі — штыкі, а між радкамі плач,
Ды міжрадкоўе не сатрэ і гумка,
Хоць часу конь капытамі няўдач
Дратуе поле парасткаў-задумкаў.
З інтрыгаў за спіной распяцця крыж
Рыхтуюць спраўна зайздрасці Іуды.
Ды шчасце — ў неба ўзмыў натхнення стрыж,
Туды, дзе сінь, вышэй, чым хмараў груды.
Туды, дзе сінь...
А што вакол, вось тут,
Дзе мітусня падзей, дзе дні-гарэзы?
У чыстай плыні — чорных хваляў бруд,
Ад іх ратуюць творы-хвалярэзы.
О творчасць! Ты адкрыла вочы мне!
Табе б — ля сонца! Ты ўсё лезеш з ямы...
На чысціні, на белым палатне,
Крычаць і выядаюць вочы плямы.