Гадам маім паношаным вядома
Сіл пазбаўленне (восень — не вясна).
Туга ж мая не ведае ні стомы,
І ні бяспамяцтва
Не ведае яна.
Во скула!
Во назола!
Во тырання!
Апошні час прадыху не дае.
Грызе і нудзіць
з рання і да рання —
І павялічваецца моц яе.
Туга-злыднюга, як старая дзева,
Нібы быльнёг, уссеўшы на раллю.
Вось так ад шашалю
і парахнее дрэва,
Пакуль зусім не рухне на зямлю.