Нішто душу так не вярэдзіць,
Як неба восеньскага плач.
Нібыта ў зааблоччы недзе
Жалобіць рэквіем скрыпач.
І сум з тугою заручоны
Нясе птушыны ўдалеч клін.
Перасядае ком салёны
У горле — і не без прычын.
Бо разам з клінам адлятае
І наш чарговы год жыцця.
І ад таго — туга святая,
І неба плача, як дзіця.