Бадай, што не было
такога дня,
Каб думкі мне
не апалілі сэрца.
Я памяццю
Хінуся да каня,
Душа нязменна
да яго хінецца.
І чым далей я
ад тае пары,
Выразней бачу
ў сваім лёсе коней.
Яны —
Маёй душы уладары,
Ўладараць непахісна
ў ёй і сёння.
Шэсцьдзесят год —
нямалыя гады,
Што час ад сёння
ў маладосць гартае.
Яднанне нашых душаў —
Назаўжды,
Любоў да коней
ува мне — святая.
І мне шкада
круты сучасны час,
Які далей
Ад шчырых душаў крочыць,
І маладых,
І інтэрнэтных вас,
Вас, хто каню
не зазірне у вочы.
І мне не вельмі
ўтульна сёння тут,
Я адхінаю
Новы час бяздушны.
Там коні —
незвычайны шчыры цуд,
Утульнасць там
і дзіўны пах канюшні.