— Ты памятаеш, пры бальшавіках,—
Паэт гаворку распачаў панура,—
Які для літаратараў быў жах,
Як лютавала жудасна цэнзура?
А сёння вольна думцы і душы,
Што стрэльнула ў мазгі, тое й пішы.
Другі паэт зарагатаў ў адказ:
— Ды ты, я бачу прастата святая!
Занятыя кіраўнікі ў наш час,
Ніхто з іх сёння кніжкі не чытае.
Ці проза ім, ці вершы — хоць бы хны,
Такіх «звяроў» не ведаюць яны.