Звініць зіма. Мяцеліцы багата
Пад кожны ганак гурбаў намялі
Які мароз! Усе сядзяць па хатах,
Падрыгваць зоркі ў небе пачалі.
Да цішы прыслухоўваецца чутка
Сама, ў нямым здзіўленні, цішыня.
Сабак, заўсёды брэшачых, не чутна,
Яны па будках заляглі да дня.
Іскрыцца снег, як казачная тога,
З-пад стрэх блішчаць настыла ледзяшы.
Прыціхла вёска, не відаць нікога,
Здаецца — і ў сусвеце ні душы.
Ласкавы голас чуецца раптоўна:
— Кахання! Ты для мяне адна! —
О не, мароз, ты сёння не галоўны,
Святкуе ў сэрцах маладых вясна.
Вясна кахання не баіцца зімку
І для кахання перашкод няма.
Стаяць вунь двое — ён, яна — ўабдымку,
Не заўважаюць, што вакол зіма.