У абдымках бяроз
забываю пра сталы свой век,
І што я — дысгармоніі цень,
І што я — усяго чалавек.
У абдымках бяроз,
дзе вясной салавейка пяе,
Карані ўспамінаю свае,
І свой сорам пякучы —
грахі забываю свае.
У абдымках бяроз
я смяюся, сумую, пяю.
Тут кранае да слёз чысціня,
І узносіць мой лёс,
І душу напаўняе маю.
Як ты вабіш мяне!
Прывітанне, бярозавы гай!
Уплятай мяне ў косы свае,
Палані маё сэрца і зноў —
захапляй,
ачышчай,
абдымай!