Адвечны шлях, які распачалі
З глыбінь вякоў мае пра-пра-прапродкі,
Не раз, напэўна б, лёг вакол зямлі,
Такі ён доўгі і... такі кароткі.
Мы, родныя, дагэтае пары
Ішлі праз тоўшчу часу паасобку.
Круціла ўсіх жыццё ў сваім віры,
Хтось паміраў малы, а хтось стары,
Стагоддзі за спіной — я стаўлю кропку.
Адвечны шлях...
Ды абарваўся след,
Які меў шчасце быці з ласкі Бога.
На прозвішчы на нашым — клінам свет.
— Гэй, Давідовіч!.. А ў адказ нікога.
22 кастрычніка 2019 г.
Два гады як памёр брат Косцік