Я ў лесе, як дома,
а дома я штось
Па лесе сумую —
замкнулася кола.
Няспынна кручуся
вавёркай у коле,
Прыцягвае лес
і яго прыгажосць.
Вось бор —
і зялёнай ігліцы карункі,
І золата соснаў —
куды ні зірні.
Шчыруе душа тут
і ўтуляцца думкі
Да неразгаданай
нікім цішыні.
Вось гаю бярозавы —
ветлівы, шчыры
У ім недарэмна
салоўка пяе.
Расплеценых косаў
зялёныя ліры
Вас прымуць пяшчотна
ў абдымкі свае.
Вунь шчыльныя елкі,
зусім не далёка
Застылі — і лапкі
вісяць «да калень»
А ў лесе яловым
і ў дзень яснавокі,
Хоць сонца на небе —
пяшчоціцца цень.
Не любяць лясную
гармонію гэту
Чамусьці дубы —
кожны сам па сабе.
Па ўзлессі, па полі,
яны ўрассыпную
Разбегліся — ноша
свая на гарбе.
Вунь клёны, рабіны —
ці ж іх пералічыш,
Вунь ясень кудлаціцца —
рэдкі жыхар.
Крутнешся наўкола —
і кожнаму зычыш
І доўгія лета,
здзяйснення ўсіх мар.