У лесе — нікога, мая тут персона,
Ды не, гэта — самападман.
Начхала на ўсіх — гарлапаніць варона.
За ёю крумкачыць груган.
Азвалася сонна зязюля-манюка,
Гадоў «дадала» мне — прагрэс.
А дзяцел не можа пражыць без тук-тука,
Ратуе ад вусення лес.
Сарока стракоча задзірыста, бойка,
Па-праўдзе,— яна так пяе.
— Тут хтосці ідзе! — папярэджвае сойка,
Крычыць, нібы рэжуць яе.
Яна — вартаўніца, за кожным усочыць,
Пацвердзіць майстэрства сваё,
Таму міма вока яе не праскочыць
Ні постаць людзей, ні звяр’ё.
Танюсенька ціўкнула нейкая птушка,
Нябачна сцяжыняць звяры.
А вунь і змяя, нібы чорная стужка,
Паўзе да таемнай нары.
А вось ручаёк — мурашова дарога,
Хаця б толькі не наступіць.
Здавалася, ў лесе нічога, нікога —
Жыццё тут пульсуе, кіпіць.
У лесе нікога? Памылка, панове,
Тут вочы і вушы «вастры».
Тут зносяцца ўсе на загадкавай мове —
Мурашнікі, птушкі, звяры.