О, колькі цудаў матухны-прыроды!
Яны вакол, яны — на ўсе бакі.
Ялін, бяроз, рабінаў карагоды,
Асін пужлівых танец трапяткі.
Лазовы куст, як баба у ватоўцы,
Рассеўся ля дарогі, а за ім
Дубы, нібы «крутыя» на тусоўцы,
Фасоняцца адзін перад адным.
З бярозай вецер абыйшоўся жорстка,
Зламаў яе ля самага камля.
Яна цяпер, як кінутая костка
Упала ніц — і пухам ёй зямля.
Вунь, гаю гай шле прывітанне гулка,
Махаюць голлем, быццам сваякі.
А паміж імі ціхая рачулка
Схапіла неба аж за дзве шчакі.
І сонейка дало нырца у рэчку,
Нясе яго празрыстая вада.
А воддаль клён заладзіў з ветрам спрэчку,
Гнявіцца клён — бярозы той шкада.
Лугі разбагацелі сенакосна,
Палі рыхтуюць восеньскі пасаг.
А парасткам глядзець уверх зайздросна
На дрэвы з аблачынай на плячах.
Так, тут свае трагедыі і святы —
Як не любіць, не шанаваць зямлю!
І постаць дуба, і таполь цыбаты,
Лугоў суквецце, рэчку, лес кашлаты —
І ўсё жывое на зямлі люблю!