Жыці мушу я ў новых умовах,
У рэалій жыцця па абцасам.
І вакол больш
людзей выпадковых,
Чым правераных
«соллю» і часам.
Іх, надзейных,
Правераных — мала,
Гэта — лёсу дарунак бясцэнны.
З кім з’еў солі пуды,
іх не стала,
Ім ніколі не будзе замены.
Што ж датычыцца
новых знаёмых,
Тут зусім празаічная справа:
Што у іх за душой —
Невядома,
Што ўва мне —
ім зусім не цікава.