У адбымку часоў
Бор грыбніцу спяліў.
Вунь — агонь верасоў —
Толькі б лес не спаліў.
Тут — бурштыны брусніц
І чарнічныя сны.
Пах духмяных суніц,
Звон празрыстых крыніц
Ад вясны да вясны.
Птушкам вольна ў бары,
Вецер бачыць тут сны.
На сасновай кары
Пазалота зары,
Ўнізе — мхоў дываны.
Замілоўвае слых
Калыханка вякоў.
Бор сустрэне усіх —
І малых, і старых,
Пікнікоў, грыбнікоў.
Бор усіх правядзе —
Да спаткання, сябры!..
Ды відаць дзе-нідзе
Бруд ў сасновым бары.