Тое, што было —
Яго няма...
Ў тым «было» —
й апошні брат мой Косцік...
Першы снег —
Пароша,
Бель,
Зіма,
Брат са стрэльбай,
я за ім, як хвосцік.
Косцік быў няспынна-гаваркі,
Ды і мой язык
мянціў нямала.
Ўсе зайцы
І ўсе цецярукі
За вярсту ад нас
давалі драла.
Мы палі тапталі,
лезлі ў лес,
Ладзілі прывалы з асалодай.
Што дзічына!
Вабіў сам працэс,
Еднасць душаў
з матухнай прыродай.
Піск сініцы,
Дзятлава тук-тук,
Мы ўспрымалі, як жыцця дарунак.
Косцік быў юнак,
а я — блазнюк,
Мелі мы гадоў маленькі клунак.
Той, юнацкі,
Нашых душаў жар
Нас яднаў і па жыцці не стынуў...
Сёння —
На душы гадоў цяжар,
Над якімі — гмахі успамінаў.
Косцік адышоў
у іншы свет,
Свет яго цяпер —
мае ўспаміны.
Свет яго — і вершы, ён паэт,
Вершы, што
Пасля сябе пакінуў.
І цяпер,
Па сцежках тых гадоў
Я іду адзін
у сэрцы з братам.
І паміж непаслухмяных слоў —
Боль пякучы:
Ў чым ён вінаваты?
Залатым пяром не апісаць
Свет яго добразычлівы,
Чысты.
Будзе ён з былога выкрасаць,
З лёсу Кастусёва промні-рысы.