Няўмольны час
Апошнi даў званок...
I ўсё прыцiхла ад вялiзнай страты.
Нiхто не пазаве мяне: — Сынок!..
Не стала мамы...
I не стала таты...
Сышла за iмi i утульнасць з хаты.
На чорных крылах адплылi яны
У вечны вырай...
Вечны — без прылёту.
I б’юць па сэрцы памяцi званы,
I боль — мацней,
Тужлiвей адзiнота...
У вечны вырай адплылi яны.