Рукой падаць — ледзь не ля ганка,
У невядомы сіні край
Між лесу шчэміцца Удранка —
Рачулачка, амаль ручай.
Пад віславухасцю прывычнай,
Дзе песціць прахалоду цень,
Самотна пець вадзе крынічнай
Пра хуткі свой апошні дзень.
А чорны дзень не за гарамі —
Няма чым гулка віраваць...
А колісь тут, між гушчарамі,
Яе здаля было чуваць.
Цякла задзірыста Удранка,
Шукалі броду, бо — каюк.
І толькі стронгі, як маланкі,
Адужвалі напор ізлук.
У Дворышчы жыццё кіпела,
Быў пальны мост, вядомы млын.
Усё сыйшло на звод, зніцела,
А плыні цень, як успамін.
Яшчэ і сёння тут прыгожа,
Бяжыць Удраначка, пяе.
І Божа — вечны цар-надзёжа,
Ёй захлынуцца не дае.
Тут лес спявае калыханку,
Тут прахалоду песціць цень
І помніць дужую Удранку,
І беражэ, нібы каханку,
Перасыхаючы, струмень.