Прымі, жыццё, маю падзяку
За святы,
Цяжкасці,
Блуканні.
За тое, што я, часам, плакаў,
За расставанні і спатканні.
Прымі, жыццё, паклон сыноўні,
Я змалку быў табой натхнёны,
Я — ад маладзіка да поўні,
Быў і ў бядзе ў цябе ўлюбёны.
Круціў, віхурыў час шалёна,
Спрабуючы мой лёс на ломкасць.
А гэта лепш, чым крочыць сонна
Цераз штодзёння нерухомасць.
Я жыў, а гэта многа значыць,
Любіў зямлю, імкнуўся ў неба.
І ўсё ж прашу я мне прабачыць —
Я часам жыў не так, як трэба.