— Гэй, дзед!
Што ты паўзеш, як чарапах?
Вышэй вусы трымай,
Не горбі плечы!
Габлюй хутчэй,
А ты — то пых, то ах,
Жыццё імчыць,
Не адставай, старэча!
Айда за мной!
Ды весялей! Лады?
Успомні маладосць,
Як гойсаў лётам! —
Мяне абкрочыў
Хлопец малады,
Махнуў рукой
І знік за паваротам.
— Эх, хлопча,—
Прашаптаў яму я ўслед,—
Міргнеш —
І маладосць не адгукнецца.
І я быў малады,
Цяпер вось — дзед,
Ад старасці й табе
Нідзе не дзецца.
І я з жыццём
Калісьці быў на «ты»,
Цяпер я ім
«Пастаўлены на вушы»,
І скібы спраў маіх,
Гадоў пласты,
Прыціснулі душу
І лёс мой душаць.—
І ўсё ж яму я ўдзячны,
Ён мяне
Крутнуў на міг
Душой да маладосці.
— Няхай цябе хоць
Старасць абміне! —
Гукнуў я ўслед яму,
Гукнуў без злосці.