Зямляне мы, ў нас пад нагамі глеба,
Мы — ад зямлі спрадвек, яе мы дзеці.
Чаму ж нас так чаруе зорнасць неба?
Ці ж мала цудаў на сваёй планеце?
Хто нас ці што нас вабіць — невядома,
Няўжо ён ёсць, касмічны ген так званы?
І я, свае гады пакінуў дома,
Нырнуў у ноч, стаю зачараваны.
Забыўшыся аб марах і аб мэтах,
Здаецца мне пад казачнасцю зорнай:
Смяротны я — ўладальнік скарбаў гэтых,
Бязмежных, бессмяротных, непаўторных.