О старасць, сумная, сляпая,
Сказаць табе ці не,
Чаго мне сёння не хапае,
Што сёння сніцца мне?
Мне не хапае выбуховай
Разынкі ў кожным дне.
І безаглядных, безгаловых
Дзён не хапае мне.
Хачу для прыгажуні мілай
І для усіх людзей,
Быць ратавальнай песняй шчырай,
Каб сэрца птушкай вольнакрылай
Ірвалася з грудзей.
Я жыць хачу, ці ж гэта мала,
Уздвіжыцца да зор.
А ты упоперак мне стала,
Як памінальны хор.