Гасподзь уплёў мой лёс
у клуб дарог,
Шляхоў зямных
і незямных, магчыма,
Каб разабрацца я,
каб выблытацца мог,
Каб я ў жыццё глядзеў
душы вачыма.
Чым меней
Засталося мне ісці,
Тым болей і далей ісці хачу я.
Чым горш мой слых
мне служыць у жыцці,
Тым вытанчанней болей
сэрца чуе.
Мінулыя гады —
цяпер мой тыл,
Які праменіць шчыра
З маладосці.
Заўважыў я —
чым менш фізічных сіл,
Тым дух мацней
і больш здаровай злосці.
Разблытаў я
клубок дарог даўно,
Не заблудзіўся,
ў лабірынтах лёсу.
Жыццё і ўдачай
зорыла ў акно,
Й «фігураю» з трох пальцаў
Мне да носу.
Заблытаны й складаны
лёс быў мой,
Ўсё новае, што будзе,
ён прыгорне.
І сёння я —
на фінішнай прамой,
Дыханне,
Пульс
І ціск —
Усё у норме!