— Галоўны скарб наш
на зямлі — зямля,
Ад першабытных продкаў,
ад пячоры.
На ёй мы пачыналі
жыць з нуля —
І сёння,
І учора,
І заўчора.
Усё жыццё аддаў я,
братка, ведам,
І многія таму
зайздросцяць мне...
Так філасофствуе
сусед перад суседам,
Другі ж сусед,
па-свойму праўду гне.
— Зямля багацце?
Можа, і багацце,
Але ж у свеце
іншага шмат ёсць.
Вунь колькі тэхнікі,
цудоўныя палацы,
А вёска наша —
ці ж не прыгажосць?
Калгас купіў
учора новы трактар,
Камбайны вырабляе
«Гомсельмаш» —
Тут «знаўца» усміхнуўся:
— Эх, аратар!
Не шмат заважыць
слоў тваіх багаж.
Тэорыя твая
ў хамут не ўлезе,
Няма сумненняў —
шмат мы набылі.
Але харчы,
Будыніны,
Жалеззе,
Усё, што на зямлі —
усё з зямлі.
«Аратар» не пярэчыў,
як ні дзіва:
— Ўсё, што сказаў ты,
згодай бласлаўлю.
Але лічу,
не ўсё тут справядліва —
Чаму, што ёсць — з зямлі,
а мы — ў зямлю?