Схамянуся і сэрца кране
Успамінаў маіх далягляд...
О, як сохлі дзяўчаты па мне!
О, як я трапятаў ля дзяўчат!
І здаваўся бясконцым той час,
І ўяўлялася вечнай вясна,
Ды ніводзін не думае з нас,
Што за крок ад вясны — сівізна.
Што той час непаўторны міне,
Хутка знікне ружовасці дым...
І ніхто больш не сохне па мне,
Толькі я па сабе, маладым.
Ды, магчыма, праз той жа ўспамін
Хтосьці скрывіць бяззубы свой рот:
— Цалаваў, абяцаў, сукін сын,
Ажаніўся ж з другой, абармот!