Ці бачыў хто, як птушка памірае?
Ці чуў хоць хто, як рыбіна крычыць?
Відаць, за тое Бог людзей карае,
Што сэрца да чужой бяды маўчыць.
І скажуць мне: — Па кім ты ставіш свечкі?
Па птушцы? Па кузурцы? Смешна чуць!
Зірні вакол — не ручаі, а рэчкі
Людской крыві па ўсёй зямлі цякуць.
І, сапраўды, мой прыклад нетыпічны,
Гудзе планета наша ад падзей —
Тэрарыстычна ці «дэмакратычна»,
А людзі нішчаць гэткіх жа людзей.
Адкуль такое ў нас? Што з намі стала?
Заснула сэрца на дабро і зло:
— Адзін забіты? Дзесяць? Гэта мала!
А-а, там забілі сто — куды ні йшло!
Здзічэлы час бярэ людзей на мушку.
Вунь, новая людской крыві рака —
Хто ў гэтай бойні пашкадуе птушку?
Заўважыць хто кузурку, матылька?
І толькі там, дзе светам будзе правіць
Не грошы з нафтай, а да ўсіх любоў,
Жыццё жыцця ніколі не пазбавіць,
Не будзе ліцца бессэнсоўна кроў.