Я ў неба зорнае гляджу —
ў таемнасць гэту,
І адчуваю еднасць з невядомым,
Дзе зорка кожная,
нібы акно сусвету,
А за акном за кожным —
хтосьці дома.
І мне здаецца —
нехта назірае
Адтуль за мной —
ўзаемна і удзячна.
І хатка на Зямлі,
мая старая,
З запаленым акном
камусьці бачна.
І мне ад думкі гэтае утульна —
Ў бязмежнасці я ў цэнтры,
а не з краю.
Сусвет вялікі —
дзіўны дом агульны.
Я зоркам ветліва
рукой махаю.