«Звер бяжыць на лаўца» —
Кожны гэта чытаў...
Я святога айца
Неўспадзеўкі спаткаў.
— Не спяшайся! Пастой! —
Чую ад святара.
— Век зжываеш, сын мой,
Спавядацца пара!
Раскажы, сын-агнец,
Ўсё мне шчыра, прашу.—
Я, як просіць айцец,
Раскрываю душу:
— Шмат грахоў у мяне.
— А ў каго іх няма?
— Я, амаль што «на дне»...
— Дно — яшчэ не турма.
— Я ахвочы да баб.
— Мы ахвочыя ўсе.
— Да гарэлкі я слаб.
— П’ю і я пакрысе.
— Я, бывае, краду
Ўсё, што дрэнна ляжыць.
— Сын! Знайшоў ты бяду!
Не сапрэш — як пражыць?!
— Мой брыдоча-язык
Мацюкамі аброс.
— Ты — сапраўдны мужык,
А не малакасос.
— Я, як вып’ю праз край,
Жонцы ўсяплю — ого!
— Ды ўбаіцца няхай
Жонка мужа свайго!
— Я наўмысна зманю
Не адзін раз на дні.
— Я цябе не віню —
Як пражыць без хлусні?
— Што з уладай рабіць?
Ёй якая цана?
— Трэба ўладу любіць,
Вышэй Бога яна.
— Я ж ні дня не пасціў,
Хоць кладзіся, ўмірай.
— Я грахі адпусціў,
Пападзеш ты у рай...
* * *
Я працягваю жыць,
Чысты, як немаўля.
Пачынаю грашыць
Я з пачатку, з нуля.
І не ўцям праз гады
Мне, хоць трэсні у лоб:
Спавядаўся тады
Грэшны я, альбо поп?