— Чаму, сусед, твой сад штогод
Багаты — аж трашчаць сукі?
З чаго такі урод-прыплод?
Як кажуць, еш за дзве шчакі.
А мой садок праз плот — бы спіць,
Вясной цвіце, а ўвосень — пшык...
Сусед сваім адказам кпіць:
— Ты сам у шапку спаць прывык.
Вазьмі ў святочны дзень «Пахом»
Сякеру й пагражай садку;
Ўлупі па дрэвах абухом:
«Не будзеце пладзіць — ссяку!»
І сад твой накладзе ў штаны,
Будзе пладзіць увесь твой век.
І я рабіў так — без маны,
Адну, для страху іншым — ссек.
Усёк?
— Усёк! А я, партач
Карміў іх гноем задарма...
— Цяпер, браток, ты́ растлумач,
Чаму ў цябе жукоў няма?
— Пра каларадскіх ты жукоў?
— Пра гэта, братка, гадаўё.
Яны бульбоўнік да шматкоў
Ушчэнт знішчаюць, ё-маё...
Вось у цябе бульбоўнік — лес,
І не жучка нідзе — ні-ні!
— Я ў іх нутро мазгамі ўлез
Даўно — цяпер вось на кані.
— Мазгамі ўлез?.. Не ўцяміў я...
Ты, братка, кінуўся ў ману?
— Не! Ты крані у гадаўя
Нацыянальную струну.
Пастаў ты з краю баразён
Лавушку з музыкаю ім.
Затым ўключы магнітафон —
Зайграй амерыканскі гімн.
Ты так дасі жукам пад дых,
Бо настальгія — гэта жуць.
Патрыятызм прачнецца ў іх
І самі ў пастку запаўзуць...
Так і зрабіў — адзін, другі:
За ураджай!
Супраць жука!
Для кемлівасці — і мазгі,
І ад праблем — адна луска.