Унук, якому ўжо
другі гадок,
Ля дзеда завіхаўся заліхвацкі.
— Ты растлумач мне,
дарагі дзядок,
Што гэта на грудзях
тваіх за цацкі?
Стары крануў
рукою медалі
З заслужанай пашанай,
як заўсёды,
Узяў на рукі
хлопчыка з зямлі.
— Дык гэта, ўнучак мой,
Узнагароды!
Медаль вось гэты —
за дзіцячы лёс,
Каб кожны нараджаўся
вольным птахам,
Каб кожны з вас
Пад мірным небам рос,
Не ведаючы
ні вайны, ні жахаў.
А гэты вось медаль —
за родны кут,
Які ў вайну гарэў,
стагнаў ад болю,
Медаль за тое,
каб ізноўку тут
Захопнік-злыдзень
не ступаў ніколі.
А гэты вось медаль
і два другіх —
За баявыя страты і нягоды,
Каб чалавецтва
памятала тых,
Хто на вайне
застаўся назаўсёды.
А гэта, ўнучак.
ордэны — яны
Ўслаўляюць нашу
ратную дарогу,
Як ўсяго свету
дочкі і сыны
Услаўляюць дзень Вялікай Перамогі.
І хоць не ўсё
«дайшло» да хлапчука,
Расповед дзеда
выслухаў з увагай,
І ўзнагароды ўнукава рука
Кранула па-даросламу —
З павагай.