Няўжо настолькі верш
нікчэмны мой,
І думкі ў ім —
як сярод мора мелі,
А ў ім пачуцці,
як лясы зімой,
Што без птушынай
шчабятні знямелі?
Няўжо няма ў ім
сэнсу і душы?
Няўжо ён прафесійна
нізкай пробы?
Чаму і для каго
мой верш чужы?
Ці аўтар (а каму?)
недаспадобы?
Няўжо памерці трэба,
Сапраўды,
Каб зганьбілі мой верш
ці ухвалілі?
Узрадуйцеся,
я — не малады,
Вы, ў рот вады набраўшыя —
У сіле.