Маладыя жанкі,
Прыгажуні-дзяўчаты,
І мужчыны, і хлопцы —
як адзін, як адна,
Хтосьці з фермы ідзе,
нехта з поля дахаты,
Спрацаваныя ўшчэнт
ад цямна да цямна.
Кожны з іх —
беспрасветнае працы палонны,
Сілы ўсе, маладосць,
аддаюць толькі ёй.
Ні табе выхадных,
ні палёгкі сезоннай,
Праца — хата... А дома
шмат працы сваёй.
З часам, хоць малады,
а прыгорблены плечы,
І хада пацяжэла,
«падціснула хвост».
І мяняецца выгляд
дзявоча-хлапечы,
Толькі ў пашпарце іхні
дакладны узрост.
Так было у калгасах,
і так засталося,
Пэўна, так яно будзе
й далей, і заўжды.
У сялянскім жыцці,
ў гаспадарлівым лёсе —
Праца, пот, мазалі,
а без іх нікуды.
Важна ўбачыць
За працай любой чалавека,
Ён — заўсёды жыцця рухавік,
Толькі ён.
Вёска наша —
харчовая наша бяспека,
Вёска — наша карміцелька,
ёй наш паклон.
Вы, мужчыны й жанкі,
дзецюкі і дзяўчаты,
Ў вёсцы вы — без выгодаў цывільных,
На жаль.
Ў гонар ваш — урачыстасці
й даты, і святы...
Вам бы фракі і шпількі
ды з фермы на баль.