Бяскрылая, бясхвостая варона
Мяне чакала з ранку да цямна,
Бо толькі я карміў яе штодзённа,
І давярала толькі мне яна.
Затойваўся ля дрэва нерухома
Бездапаможны і жывы камяк.
Хто так яе параніў, невядома,
Хто і за што яе знявечыў так?
Я ў гэта верыў,
Сёння — болей веру:
Ўзаемасувязь між жывымі ёсць.
Я ад яе, птушынага даверу,
Ў душы адчуў няведамае штось.
Што адчуваю у душы цяпер я,
Прыйшоўшы ранкам да яе з ядой?..
Яна ляжала...
Побач кроў і пер’е —
Яна не размінулася з бядой.
Пасеяна тут жорсткасці насенне,
Я сустракаўся не аднойчы з ім.
Што ж, на зямлі даверу стала меней,
Якога не хапае нам усім.
Жыву прыгнечана, жыву натхнёна —
Сусвет наш шматгалосы, не нямы...
Як добра, што на свеце ёсць вароны
І салаўі, і матылькі, і мы.
31.01.2017