Бязгрэшным быць зусім няпроста,
Спакусы ліпнуць, як кароста,
Яны ля кожнага, як цень.
І мы, што маем тое й маем,
Напой спакуслівы прымаем,
Як лекі, ледзь не кожны дзень.
А рай, каб менш было бяды,
Закрыць, няхай не назаўжды,
На нейкі час для пераўліку.
Бо ў рай цішком пралезла шмат —
Хто д’яблу брат, хто чорту сват,
Хтось меў ва ўладзе чын вялікі.
А я не жыў на іх манер,
Паколькі я пенсіянер,
Усё зраблю, каб зменшыць шкоду.
Адкрыта я, а не цішком
Ўладкуюся вартаўніком,
Няхай не ў рай, а ля ўваходу.
О, не пералічыць дзялкоў,
У рай яны палезуць зноў,
Як пры пасадзе, да карыта.
Дзялкі знаёмыя ўсе мне,
Ніводзін з іх не прашмыгне
Па блату ці з анкетай-«ліпай».