Ён не згарэў у полымі вайны,
Хаця зямля гарэла, паднябёссі,
Хоць білі кананады-перуны
Прамой наводкай па ягоным лёсе.
Ці ведаў маладзенькі лейтэнант,
Які й тады меў званне чалавека,
Што з «вертыкалі» нейкі дылетант
Яго пяру «укажа» праз паўвека?
Што ў сэрца выльюць зверху гарчыню,
Бо ім сумленне не аддаў ва ўласнасць?
Што будзе, як калісьці вышыню,
Абараняць свой погляд на сучаснасць?..
Быў строгім да яго дваццаты век,
А ён — трымаў удары, не хістаўся,
Бо жыў у ім з маленства чалавек —
І чалавекам назаўжды застаўся.