У маладосці вастрыня пачуццяў
Вастрэй, чым нож, чым зроку вастрыня,
Кажуць, вастрэй, чым цішыня ў бязлюддзі,
Чым самых вострых думак глыбіня.
І нават успрымае пахі, гукі,
Па-свойму востра час наш малады.
І толькі... толькі роднай маці рукі
Ласкавыя да нас ва ўсе гады.
Ўсё гэта так, ды не зусім бывае,
Не мала можна прыкладаў знайсці,
Калі душа, і ў горы, маладая
Больш бесклапотна скача па жыцці.
Расце спачатку й яблынька бясплодна
І не захоча без пары цвісці.
Вось так і маладосці неабходна
Да адчуванняў вострых дарасці.
І перажыць хоць раз бяду чужую,
Як гора лёсу ўласнага свайго.
Той сэрцам боль чужы хутчэй адчуе,
Хто сам хоць раз бы перажыў яго.