Вавёрачкі у скверы гарадскім —
Прыгожа гэта і ненатуральна.
О, як складана выжываць тут ім,
У тлуме гэтым чадным, неспрыяльным.
На жаль, зіму перажывуць не ўсе,
Хоць добрая душа ім дапаможа —
То семак, то арэхаў прынясе,
А чэрствая душа пакрыўдзіць можа.
Як ім пазбегчы сціснутасці шор,
Каб вольны ад няволі не залежаў?
А ім бы ў лес, у лекавы прастор,
Дзе ні будынкаў, ні машын, ні межаў.
Хаця і ў лесе іх — радзей, радзей,
У лесе, дзе, здаецца, жыць ім вольна,
Бо чалавек — прыроды «дабрадзей»
Ссякае пад сабою сук няўмольна.